Of dit het weer was waar we op gehoopt hadden, laat ik even in het midden. Maar volgens mij was het wel echt Engels weer: het heeft namelijk de hele dag geregend. Wel in de gradaties hard en minder hard. En hele harde, stormachtige wind. Maar jullie kennen mij na het lezen van al die blogs. De wind hadden we in de rug. Regeren is vooruitzien. Na ons eerste Engelse ontbijt van onze gastvrouw Jan, waarbij we geen worstjes, bacon, bonen in tomatensaus en bloedworstpudding gekozen hebben, stapten we direct al volledig in regenpak op de fiets. De uitgaande route deze keer minutieus voorbereid, als een speer de stad uit, weer langs een A-weg. Net zo druk als gisteren helaas, maar nu meer vrachtverkeer. Deze houden echt netjes rekening met hun fietsende medemens en houden goed afstand! Na een uurtje fietsen dachten we eraan een kopje koffie te drinken in het kustplaatsje pal aan het water. Helaas was er nauwelijks wat open, alleen wat afhaalbuffetjes. Mocht je buiten in de regen je koffie opdrinken, ja daar trappen we natuurlijk niet in. Later hebben we een soort wegrestaurant gevonden en daar hebben we bij gebrek aan gebakskaart, maar een dessert uitgezocht bij de cappucino. OK, misschien een beetje teveel van het goede. Maar we hadden toch al twee uur door de regen gefietst. Voor in de middag Scarborough bezocht, ja die van de Fair. Simon and Garfunkel kunnen mooi zingen, maar voor ons was het een natte voorstelling. Ik wist dat er in deze plaats een route begon naar Whitby over een voormalige spoorlijn, een traject van 30 km. Dat leek me wel wat, konden we weer eens gezellig naast elkaar fietsen op een echt aangelegd fietspad. Tot nu toe hebben we namelijk nog maar een paar km naast elkaar gefietst, en dan rond ik fors naar boven af. Na wat speurwerk de route gevonden. Met dat kletsnatte weer haal je namelijk alleen in noodgevallen je iPhone onder je regenbroek, uit je eigen broek. Twee ritsen open, leesbril op, direct kletsnat dus, zorgen dat de apparatuur zonder spetters blijft, dus allemaal heel krampachtig. Maar nog even over die spoorlijn: ik denk dat die Engelsen wat grind over die rails gestort hebben, daarna zeer geselecteerd op sommige plaatsen wat asfalt, en klaar is Kees. Engeland is op fietspadgebied een ontwikkelingsland. Overal kuilen en met deze regen uiteraard hele plassen. Het heeft geen zin ze te ontwijken, je ontkomt er niet aan. En dat dertig km lang. Heel mooi waren de vele bruggen waar je onderdoor reed, de meesten buiten gebruik, maar prachtig intact. En je reed vaak met een prachtig uitzicht op de zee. In Whitby zitten we weer in een prachtige B&B. Op onze kamer is het wel een soort uitdragerij want alles hangt te drogen. We hebben eten gehaald bij de afhaalchinees. Je zou toch zeggen dat iedere Chinees bami kent. Nou Engelse Chinezen niet hoor. We kregen het ook niet uitgelegd en eindelijk stapten we met sateh en frites naar buiten. En bij de supermarkt hebben we een grote trifle-pudding gehaald als toetje. Onze gastvrouw van de B&B, alweer een Jan, heeft beloofd dat het weer morgen droger is. http://connect.garmin.com/activity/607050838