marjoeneriknoordzee.reismee.nl

Seaburn-Newcastle 42 km

De laatste echte fietsdag hier is aangebroken. We moeten op weg naar de veerboot, nu in Newcastle. We verlaten weer volbepakt de B@B en rijden landinwaarts, op zoek naar de rivier de Tyne. Langs deze oever proberen we zoveel mogelijk te fietsen, want op Google Maps heb ik gezien dat er nog een "leuk” weggetje moet lopen. Deze kunnen we inderdaad vinden, ja de ervaring gaat nu tellen, en is erg de moeite waard. Mooie doorkijkjes naar de rivier. In Newcastle komen we bij de Millennium Bridge uit en hebben we ook een fraai uitzicht op veel bruggen, die de rivier oversteken. In de binnenstad hebben we ook nog een tijdje rondgereden, we hebben nog genoeg tijd om de pont te bereiken. Het heeft een oude binnenstad en ik vind het wat op New York lijken. Niet qua hoogbouw, maar met de wegen die hoog over bruggen, over de stad heen lopen. Vervolgens zoeken we een route langs de noordzijde van de Tyne om de terminal te bereiken. Onderweg komen we nog bij een cafe een fietsend stel tegen met een jonge, ongeveer 9-jarige dochter. Zij komen uit Schotland en gaan, na de oversteek, fietsen en kamperen in Nederland. Heel dapper! Later staan we we weer samen in de rij voor het inschepen, te wachten. Het valt Marjo op dat ze en vreemd taaltje met elkaar spreken, welke ze niet kan plaatsen. Ze vraagt aan de mensen of ze nu Schots met elkaar praten. Het blijkt Portugees te zijn, want ze komen oorspronkelijk uit Portugal.

Aan boord voegen we ons tussen de grote schare feestvierende Engelsen, die dit weekend een dagje Amsterdam doen. Het is wel een bijzonder volkje daar aan de andere kant van de Noordzee. De mensen die we deze week ontmoet hebben, waren heel gastvrij en bereidwillig je te helpen. Het was weer een heel avontuur voor ons tweeën. Het links fietsen ging prima. Onze route was mooi, maar niet heel uitdagend. De heuvels wel. De fietspaden, als ze er al waren, zijn beroerd. Dus als we hier ooit weer fietsen, moeten we kijken naar een gedeelte in Engeland waar dat beter ontwikkeld is. In Nederland ervaar je veel meer rust en ruimte als fietser. Het weer was, op één dag na, prima. We hebben mooi in korte broek kunnen fietsen.

We hebben 390 km op de teller voor deze week, toch weer een mooi resultaat.

Tsja en dan dat theemysterie. Ik denk dat dat toch een soort cliff-hanger wordt voor een volgend (Noordzee-) blog…..

Onze route van vandaag

Seaton Carew-Seaburn 56km

Het hoogtepunt van vandaag was de echte broodpudding. Wat zeg je me nu: niet het fietsen? Het patroon van de dingen die we onderweg zien, gaat zich herhalen. Drukke wegen, een aantal drukke stadscentra doorkruisen, en daarnaast soms prachtige uitzichten op zee. Vandaag opnieuw weer een aantal korte, pittige klimmetjes. De uitstapjes naar zee gaan met hoge snelheid naar beneden, daarna is het weer buffelen om er bovenop te komen. We hadden een vrij korte tocht vandaag, slechts 56 km. Al ruim voor tweeën waren we langs de B&B gefietst. Dus voor het inchecken nog even ge-tea-d. Kregen we nu maar één pot. We snappen er niets meer van. We hebben vandaag best een stuk langs het water gewandeld. Hoge golven, die spectaculair opspatten tegen de stenen kademuren. Een mooi gezicht. Verder zijn de kustplaatsjes, en ook Seaburn, in deze nadagen van het seizoen een beetje troosteloos. Veel restaurantjes zijn dicht of het ziet er stil uit. De ontdekking van vandaag was dat het restaurant bij de supermarkt, broodpudding op het menu had! Tijdens het eten hebben we deze fietsweek geëvalueerd. 's Avonds op de kamer lezen we wat of we iPad-den. Ook hebben we twee films mee op de tablet. Vanavond staat Lucia de B. op het programma. Morgen alweer de laatste fietsdag hier, op weg naar de boot in Newcastle. http://connect.garmin.com/modern/activity/608800202

Whitby-Seaton Carew 77km

Weggetjes met heggetjes. Zo stel je je Engeland voor. We hebben ze wel gehad, maar over het algemeen moeten we over vrij grote, drukke wegen. Dat begint nu al wel te vervelen, vooral omdat dat betekend dat we vrijwel alleen achter elkaar fietsen. Ik voor, Marjo achter. Niet echt gezellig dus, we beginnen nu echt de Hollandse fietspaden te missen. Vandaag waren we nauwelijks een half uur uit Whitby vertrokken of we kregen een heuvel voor de kiezen waar we direct onze meerdere in moesten erkennen. Deze berg, voor ons een col van de eerste categorie, blies gelijk onze nog niet opgewarmde beenspieren op. Afstappen dus en de fiets naar boven drukken. Veel te warm gekleed, gutsend zweet op het hoofd. We zijn dus nog geen echte berggeiten. Daarna vervolgde de tocht zich door een nationaal park, the North Yorkshire Moors. Veel uitgestrekte heidevelden aan de ene zijde, weideland met uitzicht op zee aan de andere kant. Je moet er wel oog voor houden, want als je klimt ben je vooral bezig op de fiets te blijven. En als je afdaalt, ga je zo hard dat je alleen vlak voor de fiets durft te kijken of er geen kuilen in de weg zitten waardoor je mogelijk gelanceerd wordt. Tegen de middag in een dorpje cappuccino gedronken met lemon cake erbij. Tot die tijd waren we nog weinig tegengekomen. De horeca-penetratie ligt in deze streek niet erg hoog, daar is nog een wereld te winnen voor de Engelsen. Maar goed je komt op zo'n dag ook maar een handjevol fietsers tegen. En fietsers met zoveel tassen als wij, hebben we nog helemaal niet gezien. 's Middags hebben we ons door Middlesbrough gemanouvreerd en buiten deze plaats is het net de Maasvlakte. Heel veel (petrochemische) industrie, rokende en vuurspuwende schoorstenen bij de vleet. Iets verder buiten deze plaats kwamen we een watertje tegen waar heel veel zeehonden op de kant lagen. Britse humor vermoed ik, want hoe zijn die beesten daar gekomen? Midden tussen de hoogovens en de windmolens! Maar wel heel aandoenlijk natuurlijk, een echt fotomomentje. We kwamen steeds dichter bij ons B@B en nog steeds veel rokende schoorstenen in het vizier. Dat beloofd wat, we hielden ons hart vast. Ons hotel kijkt dus uit op de zee, ligt ook aan het strand, maar je kunt dus beter iets meer naar links kijken. Dan mis je de industriële kenmerken, en dan is de view, zoals ze hier steeds zeggen, "lovely". Daarom zijn we als bonus nog maar even naar links gefietst langs de promenade richting Hartlepool. En hier hadden ze zowaar een McDonalds. We hebben 's avonds ook nog een hapje in de pub van het hotel gegeten. Nu zijn we weer op de kamer, die we vannacht moeten delen met onze fietsen. Bij het ontbreken van een opbergplek staan ze aan ons voeteneind. Tsjonge wat zijn ze nog modderig van de natte dag eergisteren. Een heroïsche aanblik op onze trouwe metgezellen, geeft ons een warm gevoel van binnen. Of is dat toch van de thee, die Marjo net in één potje gezet heeft? http://connect.garmin.com/activity/608243977

Whitby

Al thuis hadden we voor vandaag een rustdag ingepland. Eigenlijk helemaal niet nodig, maar dan doe je ook nog eens iets anders. Rusten kennen we niet zo, we waren om half negen al aan de wandel. Zo'n Engels ontbijt moet toch verteerd en verbrand worden. Een lange strandwandeling gemaakt en ook de toeristische attractie van Whitby bezocht: de ruïne van een kerk op een hoge klif. Slechts te bereiken via een trap van 199 treden. We hebben ze niet nageteld. De Engelsen doen veel moeite om oude gebouwen in stand te houden waarvoor hulde. Al die natte kilometers van gisteren hebben wat spiersporen nagelaten: we voelen onze benen wel. De laatste klim van gisteren, naar Robin Hood's Bay, heeft indruk gemaakt. Dit plaatsje, wiens naam niets met de befaamde boogschutter te maken schijnt te hebben, ligt direct aan het water en is alleen te bereiken via een afdaling van 30%. Marjo was al snel afgestapt, ik heb het met dichtgeknepen remmen gered. Naar boven was een heel ander verhaal. Fietsen was geen optie. Het was een heel gesleur om de vol bepakte fietsen boven te krijgen, onzer tongen hingen halverwege de pedalen. Daarom hebben we vanmiddag gekozen voor een alternatieve wellness. Kennen we in Nederland het Turkse stoombad, hier heb je de Engelse stoomtrein. Je laat je vervoeren in een wagon uit de vorige eeuw, of misschien wel van de voorvorige eeuw. Dan verplaats je tergend langzaam over een afstand van 30km viceversa, dus 60km. Daar doe je dan bijna 4 uur over. Nou dat is ontstressen hoor. Je kunt net niet de blaadjes aan de bomen tellen. Je bent daarna zo rustig dat je er bijna onrustig van wordt. En zit je vlak achter de lokomotief en heb je het raam open, dan verlaat je als een gerookte paling de trein. Maar het uitzicht was heel mooi, en we hebben weer een hele belevenis gehad met z'n tweetjes. Bij terugkomst moest het er toch een keer van komen: fish and chips. In Whitby zit de nummer één van fish and chipsrestaurants in Engeland, zeg maar De Librije van de gebakken vis, en daar hebben we het gedaan. En het was heel lekker, kan niet anders zeggen. We beginnen ook te wennen aan de thee-rituelen. Kregen we de eerste dag bij de bestelling voor ons tweeën, één potje met theezakjes en één potje met heet water. Toen dachten we nog dat ze de theezakjes vergeten waren in het tweede potje. Dus wij wurmen met een theelepeltje om de theezakjes eruit te vissen en ook het tweede potje te voorzien. Maar nu we de tweede, derde en vierde keer bij andere restaurantjes het ook zo krijgen, beginnen we te begrijpen dat er een ander concept achter zit. Morgen gaan we ontdekken hoe de vork in de steel zit, en gaan we als ware Sherlock Holmes het mysterie zien op te lossen. Want de beste ideeën krijg je op de fiets en dat is wat we morgen weer gaan doen.

Bridlington-Whitby 76km

Of dit het weer was waar we op gehoopt hadden, laat ik even in het midden. Maar volgens mij was het wel echt Engels weer: het heeft namelijk de hele dag geregend. Wel in de gradaties hard en minder hard. En hele harde, stormachtige wind. Maar jullie kennen mij na het lezen van al die blogs. De wind hadden we in de rug. Regeren is vooruitzien. Na ons eerste Engelse ontbijt van onze gastvrouw Jan, waarbij we geen worstjes, bacon, bonen in tomatensaus en bloedworstpudding gekozen hebben, stapten we direct al volledig in regenpak op de fiets. De uitgaande route deze keer minutieus voorbereid, als een speer de stad uit, weer langs een A-weg. Net zo druk als gisteren helaas, maar nu meer vrachtverkeer. Deze houden echt netjes rekening met hun fietsende medemens en houden goed afstand! Na een uurtje fietsen dachten we eraan een kopje koffie te drinken in het kustplaatsje pal aan het water. Helaas was er nauwelijks wat open, alleen wat afhaalbuffetjes. Mocht je buiten in de regen je koffie opdrinken, ja daar trappen we natuurlijk niet in. Later hebben we een soort wegrestaurant gevonden en daar hebben we bij gebrek aan gebakskaart, maar een dessert uitgezocht bij de cappucino. OK, misschien een beetje teveel van het goede. Maar we hadden toch al twee uur door de regen gefietst. Voor in de middag Scarborough bezocht, ja die van de Fair. Simon and Garfunkel kunnen mooi zingen, maar voor ons was het een natte voorstelling. Ik wist dat er in deze plaats een route begon naar Whitby over een voormalige spoorlijn, een traject van 30 km. Dat leek me wel wat, konden we weer eens gezellig naast elkaar fietsen op een echt aangelegd fietspad. Tot nu toe hebben we namelijk nog maar een paar km naast elkaar gefietst, en dan rond ik fors naar boven af. Na wat speurwerk de route gevonden. Met dat kletsnatte weer haal je namelijk alleen in noodgevallen je iPhone onder je regenbroek, uit je eigen broek. Twee ritsen open, leesbril op, direct kletsnat dus, zorgen dat de apparatuur zonder spetters blijft, dus allemaal heel krampachtig. Maar nog even over die spoorlijn: ik denk dat die Engelsen wat grind over die rails gestort hebben, daarna zeer geselecteerd op sommige plaatsen wat asfalt, en klaar is Kees. Engeland is op fietspadgebied een ontwikkelingsland. Overal kuilen en met deze regen uiteraard hele plassen. Het heeft geen zin ze te ontwijken, je ontkomt er niet aan. En dat dertig km lang. Heel mooi waren de vele bruggen waar je onderdoor reed, de meesten buiten gebruik, maar prachtig intact. En je reed vaak met een prachtig uitzicht op de zee. In Whitby zitten we weer in een prachtige B&B. Op onze kamer is het wel een soort uitdragerij want alles hangt te drogen. We hebben eten gehaald bij de afhaalchinees. Je zou toch zeggen dat iedere Chinees bami kent. Nou Engelse Chinezen niet hoor. We kregen het ook niet uitgelegd en eindelijk stapten we met sateh en frites naar buiten. En bij de supermarkt hebben we een grote trifle-pudding gehaald als toetje. Onze gastvrouw van de B&B, alweer een Jan, heeft beloofd dat het weer morgen droger is. http://connect.garmin.com/activity/607050838

Hull-Bridlington 83 km

Je linkerhand is waar je duim rechts zit. Een handzaam ezelsbruggetje. Toen we vanmorgen om half negen in Hull van de boort af fietsten, was links direct het thema van de ochtend. Want veel ervaring met links fietsen hadden we nog niet. Vorig jaar een dagje in Paramaribo en omstreken, dat is alles. Het ging prima, we herinnerden er elkaar regelmatig aan. Ik had vantevoren nog even opgezocht of links ook voorrang heeft, maar dat is niet zo. Rechts dus, en dat is best een goed systeem. Want verkeer dat van rechts komt en links afslaat, hoef je geen voorrang te verlenen. Want je fietst zelf op de andere weghelft namelijk. Snap je het nog? Ik had in Hull een route uitgezet over een bepaalde trail, nou we moeten hem nog vinden. Wat een geklungel, van mij dus. Het heeft ons veel fietskilometers gekost... Maar dat is deze week toch onze core business (Engelse woorden voor: we kunnen niet anders dan fietsen). Uiteindelijk hebben we een soort A-weg gevolgd waar het verkeer langs ons heen raasde. Wat een drukte zeg. Alle Britten op pad. Of ze zijn altijd zondags op pad, of ze vierden massaal dat het deze eeuw de eerste oktoberdag was dat het buitengewoon zonnig was en het bovendien niet regende. Morgen zullen we het weten. We hebben dus de hele dag in korte broek gefietst en dat is al meer dan we ons voorgesteld hadden. Tegen de middag waren we uiteindelijk in Hornsea. De naam verklapt al een beetje de ligging, namelijk aan de Noordzee. Hier hebben we nog een tijdje over de promenade gewandeld. Daarna voor een deel via kleinere wegen, die ook harstikke druk waren, Bridlington bereikt. Een echte Engelse badplaats met veel vertier. Overal fish and chips en zelfs een heuse kermis. Maar wat betreft deze laatste kom je bij ons van een koude thuis, dus zijn we nog een 10 km doorgefietst naar een vuurtoren. Hier thee gedronken met wat lekkernijen. Ons B&B in Bridlington zit in een oud Victoriaans huis, maar het kan ook Edwardiaans zijn. Wat het ook moge inhouden. We zijn de enige gasten en daarom mogen we in de bruidsuite. Ik heb Marjo nog niet over de drempel gedragen....We liggen ook op de tweede verdieping, dan zakt de romantiek je wel in de schoenen. Wat wel heel romantisch was, was het diner met uitzicht op de haven. De kleine visserschepen die eerst in het water lagen, en uiteindelijk op het droge kwamen in de modder, doordat het eb werd. Bij het teruglopen naar de B&B had ik geen jas aan. En dan ga je met deze wind heel dicht bij elkaar lopen. En dat is dan ook weer heel romantisch, en je spaart je rug! http://connect.garmin.com/modern/activity/606296772

Diepenheim- Rotterdam Europoort

We hebben vandaag de zon in de zee zien zakken. De Noordzee wel te verstaan. Maar eigenlijk net niet, want we zaten aan het buffet van het schip dat ons naar Engeland (Hull) vaart. We zien het zelf als het voortzetten van de Noordzee route, dus daarom plakken we het achter ons weblog van de afgelopen zomer. Vandaag was de treinreisdag, van Goor naar Rotterdam. Daar met de de volbepakte fiets, zelfs Marjo heeft nu vier fietstassen, door het centrum gewandeld. Ik heb in één winkel gekeken, dus hebben we officieel ook gewinkeld. Daarna over de Erasmusbrug naar Hotel New York en en passant ook nog de SS Rotterdam, een oud Holland America Line-cruiseschip bezocht. En een kijkje genomen in de afgelopen week net nieuw geopende Markthal. Mooi ontwerp, prachtige muur- en plafondbeschilderingen. Daarna op de fiets richting Maasluis; eerst door de oude multiculti stadswijk Spangen, waar wij als provinciaaltjes toch echt de ogen uitkijken. In Maasluis met het pontje de Nieuwe Waterweg over en daarna nog een hele tijd door het zeer geindustraliseerde Europoort gebied. Geregeld een route moeten zoeken, want ze zijn hier veel met de weg bezig. Maar dat weet mijn Garmin nog niet allemaal.... We zijn net uitgevaren en dat had wat voeten in de aarde. Het superzonnige weer van vandaag was hier omgeslagen in een winderig en waterrijk weertype. En ons schip moest direct in het begin al draaien en dat lukte niet. Dus weer terug naar de kant. Maar de kapitein riep om dat we ons niet ongerust hoefden te maken. Volgens mij heet hij geen Schettino, dus we blijven vol vertrouwen. 

Delfzijl - Nieuweschans - Earnewald

Twee kunnen meer dan één. Ze weten dus niet alleen meer, ze kunnen ook. De afgelopen tien dagen waren super om samen op de fiets door te brengen. We hebben de hele Noordzee- en Waddenkust bestreken en in totaal 665 km afgelegd. We zijn er fysiek en mentaal goed doorgekomen. Geen klachtjes en kwaaltjes, ook geen last gehad van eerder dit jaar doorgemaakte vallen en blessures. Alleen zou je dit wellicht ook kunnen, maar met samen met Marjo was dit echt een eitje. Vanochtend vertrokken met de zon skyhigh, onderweg hebben we nog zeehondjes gespot. Het Groningse landschap was weinig veranderd sinds gisteren. Misschien zijn we vanochtend wat stiller dan anders, het einde nadert. Onderweg weinig spannende dingen meegemaakt tot Nieuweschans. Hier het punt opgezocht waar  het Nederlandse deel van de North Sea Cycle Route overgaat in de Duitse route. De trein gepakt naar Veenwouden en daarna de laatste 15 km gefietst naar Earnewald. En dan ben je er in één keer, een heel apart idee. Niet de verrassing van waar slapen we vanacht, hoe gaan we de route morgen aanpakken. Nee, tasjes van de fiets en uitpakken. Nog een paar dagen afkicken hier, en dan weer verder, aan het werk. Twee kunnen meer dan één. Dat hebben we laatste maanden laten zien. Marjo bedankt, volgend jaar naar Rome?