Weggetjes met heggetjes. Zo stel je je Engeland voor. We hebben ze wel gehad, maar over het algemeen moeten we over vrij grote, drukke wegen. Dat begint nu al wel te vervelen, vooral omdat dat betekend dat we vrijwel alleen achter elkaar fietsen. Ik voor, Marjo achter. Niet echt gezellig dus, we beginnen nu echt de Hollandse fietspaden te missen. Vandaag waren we nauwelijks een half uur uit Whitby vertrokken of we kregen een heuvel voor de kiezen waar we direct onze meerdere in moesten erkennen. Deze berg, voor ons een col van de eerste categorie, blies gelijk onze nog niet opgewarmde beenspieren op. Afstappen dus en de fiets naar boven drukken. Veel te warm gekleed, gutsend zweet op het hoofd. We zijn dus nog geen echte berggeiten. Daarna vervolgde de tocht zich door een nationaal park, the North Yorkshire Moors. Veel uitgestrekte heidevelden aan de ene zijde, weideland met uitzicht op zee aan de andere kant. Je moet er wel oog voor houden, want als je klimt ben je vooral bezig op de fiets te blijven. En als je afdaalt, ga je zo hard dat je alleen vlak voor de fiets durft te kijken of er geen kuilen in de weg zitten waardoor je mogelijk gelanceerd wordt. Tegen de middag in een dorpje cappuccino gedronken met lemon cake erbij. Tot die tijd waren we nog weinig tegengekomen. De horeca-penetratie ligt in deze streek niet erg hoog, daar is nog een wereld te winnen voor de Engelsen. Maar goed je komt op zo'n dag ook maar een handjevol fietsers tegen. En fietsers met zoveel tassen als wij, hebben we nog helemaal niet gezien. 's Middags hebben we ons door Middlesbrough gemanouvreerd en buiten deze plaats is het net de Maasvlakte. Heel veel (petrochemische) industrie, rokende en vuurspuwende schoorstenen bij de vleet. Iets verder buiten deze plaats kwamen we een watertje tegen waar heel veel zeehonden op de kant lagen. Britse humor vermoed ik, want hoe zijn die beesten daar gekomen? Midden tussen de hoogovens en de windmolens! Maar wel heel aandoenlijk natuurlijk, een echt fotomomentje. We kwamen steeds dichter bij ons B@B en nog steeds veel rokende schoorstenen in het vizier. Dat beloofd wat, we hielden ons hart vast. Ons hotel kijkt dus uit op de zee, ligt ook aan het strand, maar je kunt dus beter iets meer naar links kijken. Dan mis je de industriële kenmerken, en dan is de view, zoals ze hier steeds zeggen, "lovely". Daarom zijn we als bonus nog maar even naar links gefietst langs de promenade richting Hartlepool. En hier hadden ze zowaar een McDonalds. We hebben 's avonds ook nog een hapje in de pub van het hotel gegeten. Nu zijn we weer op de kamer, die we vannacht moeten delen met onze fietsen. Bij het ontbreken van een opbergplek staan ze aan ons voeteneind. Tsjonge wat zijn ze nog modderig van de natte dag eergisteren. Een heroïsche aanblik op onze trouwe metgezellen, geeft ons een warm gevoel van binnen. Of is dat toch van de thee, die Marjo net in één potje gezet heeft? http://connect.garmin.com/activity/608243977